Bijkomen in Bandung

Blanda
Indonesie is voor de kinderen een ware cultuurshock waarbij het nog het meest wennen is om zo bekeken te worden. We komen amper blanken tegen en de lokale bevolking blijkbaar al helemaal niet en ziet ons als een ware attractie, zoals Laura het noemt: apies kijken of  'Blanda' (=blanke) zoals de Indonesiers ons noemen. Het is een enorme heksenketel aan auto's en meer nog, scooters. Alles raast langs elkaar heen, kriskras door elkaar waarbij je af en toe je hart vast houdt dat het allemaal goed gaat. Een relaxed dagje aan het zwembad is dan ook geen overbodige luxe om de zintuigen weer even rust te gunnen ...en dat doen we dus ook een dag langer dan gepland. We kunnen pas op donderdag 31 juli met de dagtrein door naar Yogyakarta. De woensdag gaan we langs Bandung centrum die bekend staat om z'n artdeco architectuur. Deze is zeker nog zichtbaar maar dateert wel uit vervlogen tijden. Maar het leukste blijft toch om door de smalle steegjes te slenteren waar de Indonesische gezinnen hun dagelijks leven leven. Zonder zichtbare rijkdom, maar met veel plezier. s'Avonds gaan we ons te buiten aan heerlijke sushi....voor een koopje. 

Trein naar Yogya
Door de verlenging moesten we de laatste nacht naar een duurdere hotelkamer verhuizen. We hebben twee enorme balzalen. Jammer dat we er maar zo kort van kunnen genieten. 5 uur blijft vroeg om op te staan, om om half 7 op station Hall in Bandung te zijn. We hadden al chips en limo ingekocht, maar wat een lekkere donuts hebben ze hier. We hebben zitplaatsen in wagon 4, deze keer Eksektif klasse met airco. Het landschap is schitterend om doorheen te treinen. Al snel raken we aan de praat met onze Nederlandse buurjongen die in de laatste weken zit van een Azië-trip van 5 maanden. Zijn zusje reist deze laatste dagen met hem mee. Hij is gestopt met z'n ING-baan en denkt nu na over z'n toekomstplannen als fotograaf. Onderweg proberen we nog wat foto's te schieten van het voorbijrazend landschap. We mogen niet met open-deur rijden, hoewel de trainboy er wel intrapt als we hem vragen om even de deur open te houden om te kunnen fotograferen.